Eskisi gibi değilim artık,
Günden güne takvimden düşen yapraklar gibi benliğimden düşüyorum.
Umut edip beklemekten, hayal kurup yıkılmasından yoruldum.
Umutlarımı, hayallerimi özgürlüğüne uçurdum.

Dilimi saran ’’KEŞKELER’den’’ kendimi alamıyorum,
Ellerim dizlerimde, pişmanlıklarım için dövünüyorum.
Boşu boşuna geçip giden hayatım için,
Gece gündüz ağıtlar yakıyorum.

Eskisi gibi değilim artık,
İnançlarımı yitirdim,
Güvenimi kaybettim,
Aldana aldana güvenmemeyi öğrendim.
Kalbim bağımsızlığını ilan etti.
Aşk adına bütün duygularım hükümsüz,
Dilimden çıkan sözler artık sansürsüz.

Yüreğim de sadece kırgınlıkları biriktiriyorum,
Biraz da olgunlaşmaya başladım...
Yaşattıklarım karşısında yaşadıklarımı hak etmediğimi gördüm.
Kim bana nasıl davranıyorsa öyle davranıyorum.
Gidenlere kal dememeyi,
Zorla kendimi kimseye sevdiremeyeceğimi öğrendim.

Eskisi gibi güçlü de değilim ama,
Vurulunca düşmemeyi,
Düşsem bile kendi kendime kalkmayı öğrendim.
Tıpkı bebekliğimde olduğu gibi,
Hayata en baştan emekleye emekleye,
Düşe kalka yürüyerek başladım.
Geçmişimi kaybettim,
Geçmişte kalanları kaybettim,
Hepsi hükümsüzdür.