Tüfek icat olunca, bitti yiğitlik, mertlik!
İnsanlar önezeden, kuru sıkı atıyor…
Şimdi revaçta olan, münafıklık, namertlik!
Herkes eksik arayıp, pusulara yatıyor…

Arkadaşlıklar yüzden, dostluk çoktan tükendi!
En son yapılan toyun, adresi Ötüken’di…
İnsanlığı yok etti, hem de insanın kendi!
Şimdi senden olmayan, surat sirke satıyor…

Dost minderleri oldu, yüzü gül, içi diken!
Eski dostluklar bitti, yedik onu gök iken!
Varsıl yoktan ne anlar, açlığı bilir çeken!
Yoksul hep ah içinde, çırpındıkça batıyor…

Malı ele geçiren, iliğini emiyor!
Ben doydum yeter artık, dosta kalsın demiyor!
Arzusu mahallede, lakin gözü yemiyor!
Tünemiş bir bacaya, baykuş gibi ötüyor…

Haram, helal ver Rabbim, kadıların yer Rabbim!
İnsan doymak mı bilir, elbet o beşer Rabbim!
Hazineyi kurutsa, çöplüğü deşer Rabbim!
Abbas’ın kör kaz gibi, bulduğunu yutuyor…

Bir, iki, üç, dört maaş, yeni çıktı bu türkü!
Eniştemde para çok, alır gördüğü kürkü…
Rabbim imtihan eder, gâvura karşı Türk’ü;
Çok zoruma gidiyor, gelen bana çatıyor…

Karaman-2021/04

Halil Şakir Taşçıoğlu