BİR GARİP İNSANIM BEN

Zamanı araladığımda karşımda ilk mektebimle
bir garipseme içindeyim.
Her bir taşına bıraktığım nefesimle
sisler arasında bir pencere
onun neresindeyim.

Zor yılların seçilmiş kurbanı çocukluğum;
gri bir önlük, benimle akran bir yaka,
eski püskü urbalar anımsıyorum.
Savaştan kalma yağmurlar içinde
şimdi dahi kendimi arıyorum.

Geçim derdi sinmiş duvarlarımızı
sınıfa taşıyorum.
Kalkmıyor parmağım bir türlü bilsem de
oturuyor sırada benimle
onunla yaşıyorum.

Bir garip insanım ben
takılıyorum bilmem kaç yıl öncesine
neden gelip oturuyor içime çocukluğum
anlat o günleri dediğinde
yılların hüznü yağıyor üstüme.

Yıllara gömülü kaldı çocuk gülüşüm
şimdi kayboluyorum büyük şehirlerde
nerde bir çocuk görsem kendimi arıyorum
içimde hüzünlü çöküşümle
öylece kalıyorum.

Bakmayın bana öyle garipsi
sizlerin de içinde var bir iz
bak gözleriniz dikili kaldı satırlara
çağırın gelsin yılların yorgunluğundan
kalmıştır bir iz.