Her gidenin ardından dökülür gözyaşları,
Bir daha kavuşmaksa artık mahşere kalmış.
Ömrü bitiren zaman, eritmez mi taşları?
Ölümün karşısında, diller büsbütün lâlmış.

Ömür dediğin ne ki; bir kısacık devralem,
Çok şey kalır mazide; ümit, hasret ve elem,
Ahrete ulaşmasın, dünyada bitsin çilem,
Tövbekâr olmayanlar, bomboş hayale dalmış.

Yolumuzun ışığı; Peygamber ve Kurandır,
İnsanların kâmili; sözlerinde durandır,
Sevgi çıkan gönüller, bilesin ki virandır,
Rabbim insanoğluna nice kılavuz salmış.

Ölüme çıkan yollar, hep ağartır saçları,
Hepsi geride kalır; madalyası, taçları,
Bir araya getirir tok olanla, açları,
Cehennemin yakıtı; haram katılan malmış.

Ahreti düşünenler, günahtan kurtulurlar,
İzleri de kaybolur, bir gün unutulurlar,
Akıllardan geçmeyen nimetleri bulurlar,
O cennetin yanında, bu dünya kuru dalmış.

Bahtiyar olan kullar; imanla can verendir,
Ardından ağlayacak, belki ciğer parendir,
Varsa güzel amelin, sana yâr ve yarendir,
Rabbim emanetini, birde bakarsın almış.



Sabri Koca



lâl: dili tutulmuş, dilsiz

*
tebriklerimle.......

Dünya’ya neden geldik; bunu hiç düşündün mü?
Aklını kurcalayıp, yormaya üşendin mi?
Allah için güzeli, sırtlayıp kuşandın mı?
Boşa geçen bir ömür, bilesin bomboş yolmuş. ......... Kardelen-1