Çocuk!
Sen dünyanın rahmine yapışıp, tutunduğundan beri
Güneşin çığlıklarını duyuyorum.


Çocuk!
Sen mi ahlaz?
Dünyamı serseri?

Ne zaman aynaya baksam;
Büyüdüğünü görüyorum.



Kana,Kana içsem diyorum güneşin kanını
Bir dolunay vakti, dokunsam yıldızlara
Avuçlarımda yuvarlasam yarını
Dünü aklıma bile getirmesem.
Bu gün söylediğim bütün yalanları,
Ve; Elimde, Çocukluğumdan arta kalanları
Geri verip anneme, özür dilesem.


Söylemiştim sana anne,
Ben, büyümek istemiyorum!
Beceremiyorum işte; gamsız yaşamayı
Ne zaman kendimle savaşmasam,
O; gün, kendimi hiç iyi hissetmiyorum.
Hayat hiç durmadan koşmak derdin
Başarmalısın! yuksek tepeleri aşmayı,
Dünya; o kadar hızlı dönüyorki anne
Onu seyrederken yavaşlıyorum.


Çekip gitsem diyorum,kaçırmasam tadını
Sessiz bir eylul akşamında
Küçük harflerle söylesem adını
Sonra alıp gölgemi yanıma uzaklaşsam
Sana bıraksam kağıttan uçurtmalarımı
Hiç doğuramadığım sezaryan umutlarımı
Rahminde, yüreğimin narkozlasam


Söylemiştim sana anne!
Ben, yürümek istemiyorum.
Beceremiyorum işte ,kendi ayaklarımın üzerinde durmayı
Ne zaman sana tutunmasam,
Canım acıyor,düşüyorum.
Hayat Şelaleye benzer, akar derdin.
Öğrenmelisin!dalgalarla boğuşmayı
Dalgalar o kadar büyükki anne
Ben arasında kayboluyorum



Çocuk!
Sen şiirler yazmaya başladığından beri,
Ruhumun saçını okşuyor, uyuyorum.



Çocuk!
Sen mi haylaz?
Ruhum mu serseri?

Ne zaman aynaya baksam,
Büyüdüğümü görüyorum...