ben çırağı usta işi şiirlerin
hamalı olurum İstanbul’un
yüklerim sırtıma Boğaziçi üniversitesini öğrencileriyle
istedikleri yere götürürüm
ne kirpikleri yere iner
ne istekleri

ama epeyi gözü yükseklerde bir bulut olurum
yağmurunu taşırım umutların
anı geldiğinde
yere basar ayaklarım
kaldırmaya eğerim başımı
yerlerde sürüklenen
öğrenci bakışlara

ben tutmak isterim benim elimi
koymak isterim elin üstüne
özgür esintilere karışmak sonra
durduğu yeri belli olan
kalem tutan elin
ellerin

ben şairliği belgesiz kitapsız düşsel bir kadın
dünyanın avuçlarında döndüğüne inanan
sanki bıraksa yere
tuzla buz oluverecek olan
ama..
bıraksam yere düşer insanlar
bin kat yerin dibine
ellerim uzanmaz o zaman
düşürülmeye çalışılan insanlara

öğrenciler mi?
kim bırakır onları
kapatılmaya çalışılan yerlerde..

04. 02. 2021 / Nazik Gülünay