2
Yorum
25
Beğeni
5,0
Puan
813
Okunma
bir zamanlar
ayakları çamur, elleri yaralı, yüzleri pasak,
aç olmasına rağmen kursak
akşam olmadan evin yolunu tutmaz
kaydıraktan kayan çocuklardık hepimiz
ya şimdi
dilimizi pıtrak kesmez ellerimizi ısırgan yalamaz
buz tutarız hayatımızın kanayan yanlarına
hasret kapıdan süzülür,şefkat dışarıda büzülür
gece karanlık bastı mı içimizde bir sızıdır yalnızlık
öyle bir yalnızlık ki bu…
hep gececi
hep gececi
tezgahlar bilmez mi ki gündüzü geceyi
ay ışığında daha mı çok yol alır dokuma mekiği
bakışlarımız haşin ,kulaklarımız tetikte
saatlerce ay ışığına bakan çocuklarız şimdi…
Cevap Yaz
