ne yazayım, kime hem
set çekmeliyim
dilimin ucuna gelip giderken
şiire yakışmayan küfürler
bir şey vermeyen sözcükler
gözümün önünde dans ederken
terk edilmiş bir harf gibi
kalın bir tabakayla örtülmüşse üstüm

gelecekte hiç anımsanmayacak topluluk
kendince kalabalık
bilmiyorlar ki
yalnız bir gülün yaprağı değil bu yara
tümün ayrışması bütünken
sitemim aydınlıktan körleşen gözlere

kardeşlik falan safsata gibi
herkes ayrı burca bayrak dikme telaşında
toprağı bölmek, ayrı sınırlar çekmek
bir dinde toplanmak masalı da yalan
öldürürken din kardeşini
ayrı dinden gibi ırak’lı suriye’li
haçlı bir araya gelip bütünleşmişken
bir şiirin içinde ayrışıyoruz

olsun, on böcek, iki kurdele eksik olsun
gerçeğe döner dilim
anlamsız iç çekme zamanı değil
önüme koyduğum kağıtta sevgi yazıyor
dilimde gevelemeden
bildirimi sunuyorum
dünya istediğimiz yönde dönmüyor

neden bir araya gelemiyoruz
şu kapalı pencereleri açalım önce
odaya tertemiz kardeşlik havası dolsun
ölü önümüzde
bırakalım arkamızda kalanları
arayalım o yitik harfimizi
sonra yerine koyalım
biz yönünde dönsün dünya..

23. 05. 2013 / Nazik Gülünay