Dertli, kadersiz yürek sevmeye görsün bir kere
Dağlar, tepeler düz ova olur ona
Gökyüzünde kuş olur özgürce uçarasın
Fırtınalar ılık melteme dönüşür hülyalarınla
Gecelerin yalnızlığı biter mehtabın doğuşunda ...

Mest olursun dubleler yudumlanırken aşka
Konuşursun kendi kendine öylece
Tutsak sevdanın estirdiği rüzgâr nazında
Çakır keyif sokakları adımlarsın farkındalıkla
Pembe hayaller kurar, sabırla yarınları beklersin..

Rıhtımlarda deniz dalgası vururken bağra
Yağmur çiseler Nisan havasında
Bir türkü tutturursun mavi güller diyarına
Fırat ığıl ığıl akar aşk Okyanus’una
Gül kokusu sarar kainatı kendinden geçersin!

Şiir solur yüreğin, kalemin ’’durma, haydi yaz’’ der
Beste beste düşer mısraların gönülden
Sevdanın yedi iklimli mevsiminden
Irmakların akar mübarek zemzem tadında
Geleceğin muştusu düşer rüyanın harlı yerinde...

Zafer Direniş
...

Karabulut.