Anlatsan da anlamazlar, susarsın.
Avaz avaz , bütün kırgınlıklarını,
Bütün acılarını içine kusarsın.
Acınla, derdinle, hüznünle yalnız kalırsın.
Acılarını sarmak için kimse olmaz yanında.
Sonra için için yalnızlığına ağlarsın.

Biraz sonra, güneşin doğuşu ile seni terk edecek geceye sığınırsın.
Dört duvar, sen ve her gün seni biraz daha ölüme götüren sigarandan başka kimse olmaz yanında.

Yaşamayı yaşamak varken,
yaşamayı ölü bir beden içinde yaşadığını gördükçe kahrolursun.
Düşüne düşüne tükenirsin,
düşüne düşüne yorulursun.

Nihayet dersin, nihayet benimde güveneceğim biri var!
Anlatmaya başlarsın yaşadıklarını,
anlattıkça onu da yakarsın.
Onu da tüketirsin kendinle birlikte,
onu da ölü bir beden içinde yaşamaya sürükleyerek,
her gün biraz daha öldürürsün.

En çok korktuğun şeyi yaparsın,
kurşundan beter sözünle en mutlu anında onu yaralarsın,
onu üzersin , onu kırarsın.
Ona çok yakıştırdığın gülüşleri soldurup, ağlatırsın.
Hayat, en çok duygusal insanları üzüyor.
Umudumla birlikte bende bittim.
İçinde bin pişmanlık, içinde kahırla her gün,
bir gün ölmek için yaşarsın.

Yaşadığın her şeyi unutursun,
onu üzmen dışında,
onu kırman dışında.
Her şeyi unutmak için,
sadece bir süre unutmak için meylere yönelirsin,
unutmaya çalıştıkça, daha çok hatırlarsın.
Daha çok yanarsın, daha çok kanarsın.
Kendini unutursun, ona üzülürsün.

Sona gelmişsindir artık,
bir yanında sonsuzluk,
bir yanında onsuzluk.
Hangi tarafa gidersen git,
sonunda hep yalnızlık.

Bastığın yerlere bakmadan,
Alacakaranlıkta yürürsün.
bir bakmışsın bataklıktasın,
kurtulmak için çırpındıkça,
daha çok batarsın.

Nihayet başladığın yerdesin,
Yine yalnızsın.