Sana o kadar çok seni ve sana olan duygularımı anlattım ki,
Çoğu zaman kendimi unuttum bile…
Ben nasıldım ve nelerden hoşlanırdım?
Öyle çok senli düşündüm ki beni öldürdüm sende…
Aynalar seni gösterir oldular her baktığımda.
Yerin kulağı bile duydu sana söylediklerimi.
Seni iyi tanımadığım için mi sende bu kadar çabuk kayboldum,
Onu da bilmiyorum.
Bunca bilinmezlikte merak ediyorum .
Nasıl bir çocuktun acaba?
Yaramaz mıydın her taşın altından çıkan?
Yoksa çekingen mi bir masa altına saklanan?
Veyahut da kendi halinde etliye sütlüye karışmayan…
Hangisiydin acaba? ...
Bana benzer miydin ki?
Haşarılıktan daldan dala konan,
Ķıvırcık saçlarının derdinden inatçı bir keçi ,
Tanıdığı herkese yapışıp bırakmayan,
Her daim gözünde bir damla yaş saklayan
Ve misk kokulu dedesinin müptelası ben….
Biraz olsun benzer miydim ki sana…
Belki diye cevaplıyorsundur sende içinden, kim bilir…

Peki ya gençliğinde yok muydu benzerliklerimiz?Saçma sapan birisi olmadın mı hiç?
Elinin ayağının rotası şaşmadı mı?
Kapı gıcırdasa gülmedin mi vara yoğa?
Köşe başından çıkana,
Camdan bakana,
Bir kağıda çizilmiş kalbe,
bir şehla bakışa platonik de olsa aşık olmadın mı?
Dilim varmasa da sormaya aşık oldun mu ki?
Kim vardı günün de, gecen de, dilin de ve düşün de?
Ellerin kimi tuttu,
Yüreğin kime uçtu sessizce?
Kimin için ağladın ıssızda
Ve kimin yolunu kestin sokakta?
Bensiz eksik değil miydi bir yanın?
Sadece merak ettim, kıskandım sanma….!

Ben o yılları çok hızlı geçtim..
Çabuk atıldım hayata.
Ya sonrası mı?
Hiç sorma.!..
Çıkılan yolda verilen sözler tutulmuyormuş.
Öğrendim geç olsa da,
Parça parça koparılırmış insanda,
Savrulabilirmiş bir rüzgârla.
Binlerce film karesine sığmayacak hayat,
Fragmana dönermiş zamanla!
O kadar çok başkaları olmamak gerektiğini öğrendiğinde,
Kalırsın ben kimim sorularıyla baş başa.
Sahi sen ne haldesin bu ara?
Hiç sormadım kusura bakma.
Sen sen misin hâla?
Yoksa bunca dertten sonra pişman mısın beni tanıdığına?
Sus !…sakın cevaplandırma.

Dip not: iyiyim de emi

Arzu Yücel