Irmağı andıran saklı kentin caddelerinde
insancıklar
Sanırsın ki sudan çıkmış
balıkcıklar
Can havli ile bir bu tarafa bir o tarafa
savrulmuşlar
Unutmuşlar asıl gayelerini
biriktirdikçe biriktiriyorlar mallar

Bilmezler ki bu dünyaya üryan olarak geldiler,
Tüm çabaları ise kefen bulma telaşı,
anlamazlar bilmezler bunu
Sadece musallaya konurken gözlerinin önüne
bir çağdaşlarının naaşı,
Hitap ederse musalladaki
belki o an eriyiverir yüreklerindeki
maldan buzul dağlar.

Ayrılıp eve gelinceye kadar
yüreklerinde ölümü ağırlar,
Eve vardıktan sonra
dört elle tekrar sarılırlar amelecikler
Ve bu böyle devam eder
elem ile emel arasında gelip gitmeler
Sonra unuturlar ölümü,
kör ve sağır kesilirler
Farkında olmadan, ömür sermayesinden ha bire yerler

Ve bir gün kapanıverir perdeler,
Sahne kapkaranlık kesilir,
Durun durun götürmeyin der
Hayatın daha eşiğindeyim der,
Az kaldı ne olur az kaldı biraz zaman derken
Hayat denen beşikte mışıl mışıl uyuduğunun farkında olmaksızın
Ölümün şefkatli kollarına terk eder hayallerini,
Beraberinde ise götürürken amellerini,
Güle güle der, yer onu yerken, geride bıraktığı mallar…