Ne benim oldun ne de benden oldun,
Karanlık gecelerimin nurlu şafağı iken,
“ akşamına çeyrek kala” bende açmışken
Ben sende soldum ve sen kendi yolunu tuttun….

Evvelinde alemi ervahta idik,
Ruhlarımız oradan tanışık birbirine,
Sonra ayrı ayrı topraklarda,
Ayrı ayrı Rahm-ı maderlere düşüverdik.
İsminden de anlaşılacağı üzere;
Merhamet mahallini terk ederek;
Ki elimizde olmayan sebeplerden dolayı,
Dünyaya acı ile yoğrulmaya, dayanmaya,
Darılmadan sevgi ile mayalanmaya geldik.
Ne yazık ki beceremedik….

Ruhlarımız birbirine aşina olacak ki;
Birbirimizi sevmeye başladık,
Sevgi yağmurlarından yağış almaya başladık,
Sevgilerimizden sırıl sıklam olduk,
Tüm zerrelerimizde yekdiğerimizle dolduk….

Burun buruna, buram buram hasretleri eskiterek,
Gelecek baharlara dek, birbirimizin nefeslerini solduk,
Neticesinde birbirimizi bulamadan birbirimizde kaybolduk.
Gücümüzü yitirdik ve şu alem-i şuhutta yorulduk…..

En basit rüzgarda sağa sola savrulduk,
Birbirimizden habersiz aynı kazanda kavrulduk,
Bizi Mirac’a yükseltmesi gereken sevgimizi,
Har vurup harman savurduk. Kıymet bilmeyince de
Yitirerek ikimizde, yek diğerimizden olduk……

Beceremedik!
Beceremedik!
Beceremedik!


Foto: Beyzade