yazma demedim sana
suyu güneşi havayı
yazma doğurgan doğayı
sen yaz gene
balta girmemiş ormanı
içinde kuş olsun kurt olsun
ot olsun yosun olsun
ağacı gene yaz sen
ama dalındaki salıncakta
ben olayım sallanan

yazma demedim sana
sabahı öğleyi akşamı
yazma aydınlığı karanlığı
sen yaz gene
günleri ayları yılları
içinde yaz olsun kış olsun
buhar olsun buz olsun
mevsimleri gene yaz sen
ama ılık yağmurlarda
ben olayım ıslanan

yazma demedim sana
dağı ovayı yaylayı
yazma uçanı kaçanı
sen yaz gene
el değmemiş kırları
içinde göl olsun çöl olsun
çiçek olsun böcek olsun
bağları gene yaz sen
ama yeşil çayırlarda
ben olayım uyuyan

yazma demedim sana
kini öfkeyi hiddeti
yazma şiddet denen illeti
sen yaz gene
hayat denen dönenceyi
içinde han olsun yol olsun
konan olsun göçen olsun
ölümü gene yaz sen
ama ömrün otağında
ben olayım yaşayan

yazma demedim sana
bunu şunu onu
yazma zengini yoksulu
sen yaz gene
insanlık denen olguyu
içinde melek olsun cin olsun
seven olsun söven olsun
aşkı gene yaz sen
ama gönül tahtında
ben olayım oturan

“Bir şiir yaz” demiştin, “içinde ben olan.” Yazmak mümkünüydü. Ama kalem tutan eli kırıldı, yazamadı gülüsü…

Tevfik Tekmen Ekim/2014/Lüleburgaz