Güneş kayboldu
Geceler uzun artık, gündüzler kara
Sular acı oldu
Gök bulandı dumana
Aşımıza zehir kattılar
Yaşamak zor


Eli kılıçlı eşkıyalar yol kesiyor ovada
Şiş cepli tiranlarsa angaranın başında
Ne yapsak
İnsanlığın başı sağ olsun
Sevgisiz kaldık
Dayanmak zor


Umutsuzum diyorsun, hem de çaresiz
Zor diyorsun
Çok zor
Gözlerin dolu dolu
Ağlıyorsun
Kaçıyorsun köşe bucak
Saklanıyorsun
Biliyorsun ki devekuşusun
Çare mi

De o zaman
Cebi delikti babamın, zengin değildi
Çocuktum, şeker getirmedi
De o zaman
Lanet yel arkamdan esmedi
Estiği yere götürmedi
Düz değildi yolum, yokuş yukarıydım hep
Diz çöktüm, emekledim ama
Tırmanmak zor


Zor diyorsun
Zor be şair
Zor

O zaman dinle
Ne demişti kardelen abla
Hatırla
El ele tutuşamamak
Omuz omuza olamamak
Hele göz göze
Zor olan yalnızlıktır gülüm
Tek olmaktır
Zor olan o
Rüzgara karşı yürümek
Zor değil


Gel öyleyse
İki hıyar dilelim geniş bir tabağa
Tuzlayalım, limonlayalım
Bir salkım üzüm, bir dilim peynir
Bir de ufak açalım masaya
Oturalım konuşalım
Zor değil

Zor değil toprağı elemek, suyu temizlemek
Kirlenmiş havayı solunur etmek
El ele olmak zor değil
Zor değil omuz omuza vermek
Tirana diklenmek, haramiyle baş etmek
Zor değil


//Bir olur güçleniriz. Yaprak çıkarır yeşeririz. Bakarsın döngü değişir. Bakarsın eğri düzleşir. Güneş çıkar yeniden, günle gece eşitlenir. Gözyaşlarımız kurur bakarsın. El çırpar güleriz gene . Zor değil…//

Tevfik Tekmen. Ekim/2010 Lüleburgaz