raylar üstünde bir tren
en son vagonda
ayaktaki tek yolcuyum
penceresi raylardan uzak
duvarlara yakın
elimde senin kokunu taşıyan bir yığın umut
el bombası gibi duran bir kapı kapanıyor üstüme
çiçeklere el sallıyorum
ağaçlar yapraklarını döküyor
parmak uçlarımdaki sensizliğe
toprağa karışmış sakalım
senli bir dünyanın
sensiz bir yolcusuydum
ama senli bir kalbin içinde

saat sabahın başladığı bir an
neredeyse gün doğmak üzere
gece bitmemeli
gece devam etmeli
benli yol arkadaşlığına
benli düşler kurmalı
benli senler yaşatmalı bana
ve bizi bir avluda
özgürlüğe aşık etmeli
özgürlüğü sende buldurmalı

sağ tarafımda tanklar tüfekler
solumda yumruk şeklinde bir taş
ruhum bedenimden taşmak üzere
kalbimin ortasında sen
düşman işgaline uğramış gibi
göğsümün altında saklıyorum seni
düşman topraklarında
kendi toprağını arar gibi
düşman topraklarında
devrim türküleri söyler gibi
düşman topraklarında
yasak bir dille seni seviyorum der gibi

yine gözlerin geldi aklıma
ardından gülüşün
ellerin yüzüme uzanıyor
dudakların dudaklarıma
sesin kulaklarımda yankılanıyor
başın göğsümde
ideolojisi olmayan bir şiirin içindeyiz
sakallarımdan öpüyorsun
ve gözlerin kalbimin mahremini bozuyor
gözlerin kalbimle sevişiyor yine
saçları yüzüme dökülen
bir karanlığın gecesinde

bilmem ne kadar özledim seni
bilmem kaç gece sensiz
kaç gün sessiz kalacağım
yokluğun kefen gibi
şimdi yatağım kar tanesi kadar soğuk
raylar üstünde bir tren
en son vagonda
ayaktaki tek yolcuyum

dünyadaki bütün şiirleri
bir araya getirseler
hiçbiri bir kalbin içinde yaşadığın kadar
sana seni seviyorum diyemez
sen kalbimin içinde yaşıyorsun

şimdi dilimin ucunda duran bu özlemi
bir rüzgara karşı bağırarak sana yollamak isterdim
üşüyen kalbine sarılsın diye

ibrahim dalkılıç

26.11.2020
05.01 izmir