ölü bir toprağın ağırlığı var üstümde hivda
ne tarafa dönsem silahlar üstüme doğrultulmuş
oysa yüzlerce yara vardı yüreğimde
belki de binlerce
hangi yaraya nişan alıyordu
hangi yara daha çabuk kanardı
hangi yara daha çok senden geçmişti bana

bu sensizlik çok zoruma gidiyor hivda
bu sessizlik belki de ölümün habercisi
yokluğun paslı bir kurşun gibi
hiç nişan almana gerek yok
ben sensiz zaten ölüyorum hivda
sarsılmaz bir bağ kuruyorum özleminle
saat hiç ilerlemek bilmiyor
gece hiç bitmek bilmiyor
kokunu çeksem içime
boğazım düğümleniyor
kokunda seninle birlikte uzaklaşıyor benden

oysa nasıl umut etmiştim
çıkıp gelirsin diye yanıma
umudumu bir sessizlikle yıktın hivda
hiç ateş etmeden
hiç hançer saplamadan yüreğime
hiç kılıç kuşanmadan

öylesine ağlıyor ki ciğerlerim
kuruyan bedenim adeta sular altında kalıyor
öylesine ağlıyor ki göğsüm
sanki bir okyanusun ortasında kalmışım
öylesine ağlıyor ki yüreğim
sanki beton duvarlar üstüme yıkılmış
öylesine ağlıyor ki tenim
sanki etimi derimden yüzüyorlar

bazen yüreğimin yorulduğunu hissediyorum hivda
bazen de yüreğimin savaşçı olduğu aklıma geliyor
yenilsem de vazgeçemediğim bir savaş var karşımda
belki ölene kadar savaşırım
belki kazanana kadar
belki de kaybederim bu savaşı
ama şunu biliyorum ki
yüreğim kuruyana kadar seni seveceğim
belki de tek kazancım bu olur
tek yenilgimde

seni çok özlememe rağmen
hiç isyan etmiyorum hivda
belki bir gün kavuşamayız diye
çok korkuyor olsam da
ben her şeyiyle sen olmuş bir adamım
seni yüreğime kattığım günden beri
orda birlikte ağladık
birlikte güldük
birlikte aç kaldık
birlikte şarkılar söyledik
birlikte yaşayıp
birlikte öldük
ama ben hiçbir zaman tek başıma ölmedim
sende hiçbir zaman tek başına ölmedin

şimdi canım öyle acıyor ki
bir kafesin içindeyim sanki hivda
ve aç kurtlar etrafımda dolanıyor
yüreğime mezar kazıyorlar
it gibi korkuyorum
ve üşüyorum
ve ölmek istemiyorum hivda
çünkü sen kalbimin içinde yaşıyorsun
buna ister evim de
istersen ülkem de
istersen de bir sokağın kaldırımı de.

İbrahim Dalkılıç.
05.11.2020
02.15 izmir