gece karanlıktı
ay karanlık
yıldızlar karanlık
gök maviliğini karanlığa bırakmış
dudaklarımda karanlık bir susuş
şakaklarımda karanlık bir gözyaşı
odam karanlık
yatağım karanlık
yastığım karanlık
pencerem karanlık

oysa her yeni gün seninle başlıyor
seninle güneş doğuyordu
pencereme kuşlar seninle geliyordu
gökyüzü seninle mavi
yüzüm seninle gülüyordu
kalbim seninle çarpıyordu

gözlerini gülerken anımsıyorum
bir çayın deminde buluyorum gözlerini
seyrine doyamadığım gülüşün duruyor karşımda
bakıp bakıp gülümsüyorum
sesin kulaklarıma misafir oluyor her gece
ve nefesin göğsüme başını yaslıyor
kırılan sesine sarılıyorum
kırılan dudaklarına
kırılan saçlarına
kırılan ellerine
sonra koynuna sokulup uyumak istiyorum
uyumak uyumak uyumak

bu gece rüzgar karanlık esiyor
sokaklar karanlık bakıyor
kaldırımlara karanlık ayak sesleri düşüyor
çiçekler karanlık kokuyor
deniz karanlık dalgalanıyor
yağmur karanlık yağıyor
yüzümde karanlık bir özlem

ben sen sarhoşuyum
sensizlikte kalıp
senli bir dünyanın içinde yaşıyordum
yaşanmamış aşk sendin
keşfedilmemiş kıta
girilmemiş deniz
koklanmamış çiçek
papatya, karanfil, kardelen
yarınlar
umutlar
özgürlükler

sensin benim her şeyim
sensin benim dünyam
sensin benim hayatım
sensin benim yoldaşım
hayat arkadaşım
üstüme giydiğim mutluluğum
damarlarıma enjekte edilen yaşam
boğazımdaki düğüm
dilimdeki sessizlik
göğsümdeki koku
omzumdaki saç
elimden tutan sevinç

sensiz kaldığım her an
yüreğim karanlık bakıyor
mevsim karanlık
saatler karanlık ilerliyor
karanfiller karanlıkta kalıyor
düşler karanlık kuruluyor
yaralar karanlık kanıyor
şiirler karanlık okunuyor

sen uzak bir kentte yaşıyordun
sessizce o kentten geçiyordum her gece
kokunu içime çekip
tabutsuz bir mezar kazıyordum yokluğuna
yüreğimi zırhlı bir kafeste tutuyordum
kilidi senin yüreğinle açılan bir kafeste
sonra seni sevmekle başlıyorum hayata
ve seni özlemekle bitiriyorum karanlık geceleri

ibrahim dalkılıç

23.10.2020
20.15 izmir