giden gitti
sen kal dedim
yolumda esen ılık rüzgâra
değmese yüzün penceremdeki ışığa
koynumdan çıkmış olsa da bahar
gözümde hâlâ canlı beyaz kardelenler
uzanıyorlar düşüme
çocuk bakışlarıyla

sen sert rüzgârla yeri sıvazlayan
serviler gibi
bahçemde kal dedim
gidip sana mutluluk közleyim
ısırınca tadı damağında kalsın
benim ocağım da böyle yansın desin birileri
böyle olsun yar
uysun her mevsime

sen de gittin
yapraklar ne renkti görmedim
gündüz geceye mi evrilmişti
sesin öncede mi yoktu
yoksa ben mi duymadım
kimin yoksul kalbinde çarpıyordu yüreğim
vermeyi bilmiyordu bir sevda çöreği
hep kendineydi kendi

dönüp baksam
yüzünün değdiği yüzüme
hiç değişmeyen aynada
yokluğunu görürüm
aşıkların yazdığı sevda kuşaklı şiirde
masal dağında bile yalnızsın
yalnızız sevdiğim
bulanık sular içinde..

14. 10. 2020 / Nazik Gülünay