Tozu toprağına karışmış hayatın, kapalı ufuk
İnsan geriye dönüp bakınca şöyle bir anlık
Anlıyor iyiden iyiye, yiten nelermiş
Geleceği bilemem ama, giden gün ömürdenmiş.

Hani neşeli şarkılar söyleyen çocuklar vardı
Tanıdık bir yüz akşam üstü tebessümle selamlardı
Seslenirdi birileri balkondan, tanıdıktı bu ses, komşudan
Niçin şimdi bu sessizlik, nerde o aşina yüzler
Yazık olmuş yitenlere, mutluymuşuz onlar varken...

Ağaçların yeşili aynı, sokaklar ve kaldırımlar
Kimi değişmiş olsa da, genelde benzer detaylar
Bir şeyler noksan bu mekanda, sızı çöküyor ruhuma
Daralttıkça daraltıyor, bu gidişat beni,seni
İnanın ki damla damla, yıllar bizi tüketiyor.

Tarifi yok zaman denilenin, hükmü kapsıyor âlemi
Kiminde çok neşeliyken, son demlerde bu hal ne ki
Yıpranan değerler de var, alışkanlıklarsa rafta
Her yeni gün tuksak eder, zorlar bizi her nasılsa.

Maddiyatlar yükseliyor, yüzler giderek soluyor
Tebessümlü masum yüzler, hırsına mağlup oluyor
Yoksunken mutlu insanlar, şimdi neyi yanlış yaptı
Kaçtı elinden mutluluk, yitti gençlik ıskalandı
Cevaplar çok biliyorum, saymakla da asla bitmez
Maddiyatı mihenk eden, saadeti elbet bilmez.

Çaydanlığın buharında eğlenceyi bulan anlayış
Alırdı rüzgar gülünü eline, bakardı bu nasıl dönüş
Diz kadar kar beyazında doğayladır kucaklayış
Bilse de eriyeceğini, ısrarla kardan adam yapış
Batarken ufuktan güneş, yarına yeniden doğabilmek
Gün varken ki neşesini, karanlıkta koruyabilmek...

Estetik olmak değil bu, eğlenceyi arayıp bulmak
Geçen her dakika ve saat, zamanı mutlu yaşamak
Asla değil menfaatle, sevgi ile selamlaşmak
Nerede o günler değildir bu, anın tadını çıkarmak.

Keşkelere mahkum edilen şu hayat ne kadar da kötü
İnsanların neşesini hırsları zamanla çaldı, öldürdü
Şimdi kof bir maddiyatla, her şeye belliki sahibiz
Kendimiz olabildik mi hiç, sahi alında biz kimiz?

Oğuzhan KÜLTE