yüreğime dokunan
bir kadına sarılıyorum
o içindeki yarayı anlatıyordu

bense yaralarından öpüyordum onu
geceye sızan keskin bir bıçak
ortadan ikiye bölüyordu
düşlerimdeki o ufacık mutluluğu
ben özlemlerimi anlatıyordum ona
o kaçak çay demliyordu
illegal düşlerime

kalbime dokunan bir ele uzanıyordu elim
sanki mavi bir buluta dokunuyordum
içinde ağıt olan
içinde sessizlik olan
içinde çığlık olan
biraz özlem
biraz ölmek
biraz yaşamak
ve biz olan
mavi bir buluta

adının geçtiği bir şiirde
nasılda kalbim titriyordu
nasılda göğsümde çiçek açıyordu
çatlayan ellerime bahar geliyordu
gülüşlerim sevinçlerim birbirine karışıyordu
geçmek bilmeyen günler
sabah olmak bilmeyen geceler
doğmak bilmeyen güneş
gelmek bilmeyen özgürlük
susmak bilmeyen acılar
durmak bilmeyen özlem
nasılda şiirleşiyordu
biz gibi

sende şiirleşiyordun
yaraların iyileşiyordu
acıların diniyordu
özlemlerin bitiyordu
gülüşlerin güneşe benziyordu
o simsiyah gözler
nasılda ışıldıyordu
siyah bir inci gibi

ve en olmadık suskunluklarda
en olmadık senlerle sevişiyordum
sen kalbimin en mahrem yerlerinden vuruyordun
benimse senli düşlerim gurbette kalıyordu
hiç var olmayan bir mutluluk gibi
zamansız bir yaşamak gibi
zamansız bir ah gibi
zamansız bir ölüm gibi

nasılda şiirleşiyorduk
sen bendeki kendine bakıyordun
bizdeki bana
bizdeki sana
bizde biz varken
dünya ne güzel bir yer oluyordu
nasıl yaşanılır
nasıl sevilir anlıyordu insan

öyle Sensiz kalmış ki kalbim
sanki kalbimin her zerresi
aç kurtlar panayırı gibi
herkes bir parçasını öldürme peşinde
kalbim her an ölmeden
çık gel sevdiğim

İbrahim Dalkılıç.

06.10.2020
03.15 izmir