Aslını aramadan vermişsin kararını,
Derdimi anlatmaya fırsat bile çıkmadı.
Suçsuz, günahsız iken ben gördüm zararını,
Surat astı talihim; yorulmadı, bıkmadı.

Bir sızı ki gönlümde, gider inceden ince,
Söküp atmak ne mümkün, derine işleyince,
Yâr yüzünü görünce, hüzün döner sevince,
O kadar bekledim de, pencereden bakmadı.

Dağları gölge bastı, durgun akıyor dere,
Yağmurla gelecektin, umutlandım kaç kere,
Bulutlar cimrileşti damla düşürmez yere,
Yağmuru başlatacak şimşek dahi çakmadı.

Yollar mayın döşeli, yürüsem patlayacak,
Bu ayrılık derdimi ikiye katlayacak,
Sabır taşı dediğin sonunda çatlayacak,
Seni yakan o ateş, sanki beni yakmadı.

Kayalara kazınan bizim izlerimiz mi?
Bize oyun oynayan yoksa gözlerimiz mi?
Semada yankılanan bizim sözlerimiz mi?
Gözlerim doldu taştı, bir damlası akmadı.

Kızaran ufuklara gözümü dikiyorum,
Çaresizlik içinde cezamı çekiyorum,
Kadere razı olup, boynumu büküyorum,
Eli tetiğe gitti, ne olduysa sıkmadı.

Kararını verirken sanki bir bakarkördün,
Bir iftira uğruna araya duvar ördün,
Yalan söyleyen kimmiş; işte onu da gördün,
Geçip gitti fırtına, hakikati yıkmadı.

Sabri Koca