Unuttuğumu sandığım gecenin
sabahında gözlerim.
Sesin en derinden kulaklarıma geliyor,
Her hücreme yer eden sevgin kaybolmuyor,
Tükendiğimi bile bile
seni neden seviyorum,
El değme! Bırak kanaya
kanaya aksın içimdeki sen!


Zoraki sevdaya kapılan
kalbime isyanlarım.
Senin aşk’ı sahiplenecek
gücün yoktu, benim dünyaya
kafa tutacak deli cesaretim,
Biliyorum olmazdı, bak yine
fikrimde fütursuzca geziniyorsun.
Bizi bırakma demiyorum! 
Tek kişilik sevgime El degme!


"Unutur gider hayatına
devam edersin" demiştin.
Senin dışında herşeyi unutuyorum,
maskeler arasında gülmeyi adet edindim,
Kimseler yokluğumu bilmesin diye
yüreğim acıyarak seni anlatıyorum.
Bir gamzesi var ecel gelse beni oraya
gömün diyerek senden söz ediyorum.
Unutmayı bilseydim önce senden
geçerdim ,
El değme! kalbimdeki sana.


Bak öylede böylede yaşıyorum,
kurak bir toprak gibi.
Göz yaşlarına hasret
kalırcasına susuz açım.
Duyuyor musun? Bir yerlerden sesimi
sabahın 5 ’i ve ben yokluğunun kıyısında
vurgun yiyorum,
Saçlarımda sayamadığım aklar her
biri ayrılığın karı’ndan kalma.
Özlediğim günlere El değme!


Korkusuzca sevmeni beklemiştim.
Herşeye rağmen, elimden yüreğimden
tutmanı, neydi sana engel olan,
Küçücük kalbimle, dimdik sevdamızın
arkasında dururken gidişindeki
ürkeklikligin anlamı ne?
Yolun açık olsun demeye
dahi dilim varmıyor, sana
giden yollarıma El değme!