kundağı kefen kadar beyaz
kocaman bir bebek gibiydi artık

gözlerinde yaş eksik olmuyordu
kendimi bildim bileli hep duygusaldı
ama bu kadar canımı acıtmıyordu
git gide çocuklaşıyordu ilerledikçe yaşı
dinmek bilmiyordu gözünün yaşı

titrediğinden elleri
suyunu bile içemiyordu
öyle çok muhtaçtı ki ilgiye
utandığından olsa gerek
beni sevin diyemiyordu

bir annenin merhametiydi aslında yüreğinin özlediği
çocuk gibi okşansın isterken
yorgun kalbi
içten gelen
samimi bir ilgiydi tüm istediği

bir hüzün dalgası yalıyordu
için için ağlıyordu
acı acı gülerken
sesi titriyordu elleri gibi

yük oluyorum artık size

aşk olsun babacığımı
duymuyordu bile
yük olmak ne demek
olur mu öyle şey
derken

çocuk gibi
dudakları bükülmüştü yine
uzaklara daldı gitti

kim bilir neler geçti içinden
bir off çıktı ta derinden
gözlerini silerken

bir gün elbet alacak emanetini
ha bir eksik
ha bir gün fazla
gönderiverse artık
ölüm meleğini
fazla sürünmeden
ele ayağa düşmeden

bunları derken de acı acı
gülümsüyordu

insan yükünün ağırlığını
o da çok iyi biliyordu





...