1
Yorum
10
Beğeni
5,0
Puan
846
Okunma
yine bir gece
yine özlem’in kapısı açıldı
gök Işıl Işıl lambaları elinde
odama doldu
öyle elsiz ayaksız
yalnızlığımla beni
baştan aşağı süzdü
öyle daldım ki
göz göze değmiyor
söz söze ilişmiyor
kimse konuşmadı
kimse duymadı da
söylenmemiş sözler
odada cereyan
soğuk bir y’el esiyor
birbirlerine çarpıp çarpıp
harflerine bölünüyor
o kadar harf kalabalığı içinde
oturduğum sandalye
küçüldü küçüldü
masam
büyüdü büyüdü
ben yalnızlığımın gölgesinde
pıstım zerre-i misket
kursağımda yumru
özledim diyemedim
desem de duymazdı
dili lal
dudağı çatlak
kulağı sağır
kime bu özlem
Sibel Karagöz
5.0
100% (3)
Cevap Yaz