sen bilmezdin
ben hep senin rüzgarındaydım
adını veremediğim o tutkuya
umutlar sığdırırdım..
masum çocuklar gezinirdi düşlerimde
gök gürler şimşekler çakardı
yüreğimin en derininde
bir ışık hüzmesi gibi hayallerime girerdin
sen bilmezdin tutardım ellerinden
şiirler yazardım hece hece
dolardı hücrelerim seninle
bilmezdin..düşürdüm sanırdın seni yüreğimden...
susuzluğumda kana kana içerdim özünden..
duvar diplerinde arardım seni..
serçelere sorardım
gökyüzü kızıllaşınca yere yüzünü
değdiren güneşin ışığında bulurdum
aynamda yüzün türküler söylerdim
milyonlarca sen süzülürdü kirpiklerimden
eğelip öperdim hasretle
tenine yaklaşır
doğacak güneşi
beklerdim
sana saklı
zamana

ah sen!
bir bilsen yokluğunda
kaç yangın alevlendi yüreğimde
kaç iklimin sert rüzgarlarında savruldum
kaç kez ayaz düştü içime..
yinede vazgeçmedim senden
ah bir bilsen!
ne çok korkuya baş kaldırdım
ne çok senli
düşler kurdum
sensizlik örtülürken
üzerime..
ben yinede hep
senin izini
sürdüm
beni
sana
sakladım



hadi durma

güneşini getir bana..

Nursel Yılmaz