umut fakirin ekmeği derler.. ne umudu kalmış ne bir hayali gülüp eğlenirken eller.. içinde büyümüş yoksulun çilesi.. itile kakıla yollar eskitmiş yeri göğü sarmış derdi.. kurtlar sofrasında heder gözlerinde nem ağlamış besbelli gönlü baba kucağı ister tükenmiş neşesi titrer elleri… yüreğinde hasret, nice keder arar durur anne şefkati… yeter hor görmeyin yeter ! neylesin öksüz yokki kimsesi..
Nursel Yılmaz
Paylaş:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir. Şiirlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur.
şehrimin refüjlarında henüz ilkokul yaşlarında, yüzleri hayatın kötü yanıyla, fakirlikle, sorumsuzlukla, nemelazımcılıkla ise boyanmış böylesi çocukları görürüm bazen... yanaşırlar usulca , ya bir mendil vardır ellerinde yada, bir sakız paketi, yada hiç bir şey...
bir şeyler satmaya çalışırlar... bir kaç kuruşluk bir şeyler işte... benim en çok dikkat ettiğim şey gözlerindeki o yalvarış belki de... acırım gözlerine baktığımda onların, sonra da kızarım kendime, başkalarına , herkese belki... bu çocukların tek sorumluları biziz, anneleri, babaları, herkes...
cehalet, vurdumduymazlık, hayat, her kes bir taraftan vurmuş işte... gelen vurmuş, giden vurmuş misali...
gece karanlığında kaldırımlarda, banklarda , atm lerde uyuyan, uyumaya çalışan , ellerinde baly poşetleriyle sözüm ona hayatı solumaya çaışanlar...ya onlara ne demeli?
suçları insan olmak mı sadece sizce?
onlarda bu toprağın, bu yeryüzünün, bu şehrin insanları aslında... akrabamız, kardeşimiz, belki de.... uzak yada yakın da olsalar bizlere ne farkeder ki... hepimiz insanız işte insan...
bazen bir şeyi anlatmak için tek satır bile yeterli aslında ... bakınız bu şiir ne diyor, yüreğimizin hislerimizin özeti aslında dillenenler... fazla söze gerek yok belki de...
içiniz üşüyor zaten ... ağustos sıcağında bile olsa... BEN SOKAKTAN BİR ÇOCUK...
ben sokaktan bir çocuk dalından koparılmış sokaklarda uyuyan yarını belirsiz bir çocuk...
adım yok ki benim meğer göbek adım yalnızlık.
hep karanlığa itilmişim göğü yorgan bilmişim...
üşümüşüm bende yaslanırken bir duvara gözyaşı dökmüşüm bazen bende zorluk çekmişim giymişim bende karalar...
ekmeğime katık yerine sevgi katmışım bölüşürken yarınlarımı...
umut ekmişim caddelere filizlenir diye şefkat
adsız bir dilenciyim bazen bazen kavşakta el sallar mutlu bir gün görmemişim içimde derin yaralar...
ben bir sokak çocuğuyum ben de bu yurdun kızı çocuğuyum bana yaşımı sormayın ben sayma bilemem ki cehaletin çocuğuyum...
Edebiyatdefteri.com, 2016. Bu sayfada yer alan bilgilerin her hakkı, aksi ayrıca belirtilmediği sürece Edebiyatdefteri.com'a aittir. Sitemizde yer alan şiir ve yazıların telif hakları şair ve yazarların kendilerine veya yetki verdikleri kişilere aittir. Sitemiz hiç bir şekilde kâr amacı gütmemektedir ve sitemizde yer alan tüm materyaller yalnızca bilgilendirme ve eğitim amacıyla sunulmaktadır.
Sitemizde yer alan şiirler, öyküler ve diğer eserlerin telif hakları yazarların kendilerine veya yetki verdikleri kişilere aittir. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. Ayrıca sitemiz Telif Hakları kanuna göre korunmaktadır. Herhangi bir özelliğinin kısmende olsa kullanılması ya da kopyalanması suçtur.
Cevap Yaz