alaca akşamlarda
sarı bir mevsimi yüklenerek
uykusuz kediler geçiyor sokaklardan
boşluğa bağırıyor martılar
dalgalar siliyor mavilikleri
gün batımı güneşe sataşıyor dağlar
başımda gökyüzü
ayaklarımda toprak
avuçlarımda koklanmış renkler
gözlerini basıyorum sabahlarında

yenik düşmüş selvi yaprakları gibi
düşerken vuruluyorum kırmızıyla
düşüyorum omuzlarına
hüzün koktuğum geliyor aklıma
farkına bile varmadan
dudaklarını basıyorum uykularında

öyle kolay değil artık buralar
kaybolmuş sesler gibi
son çiçeklerin de kalbini kırarken rüzgar
zamansız olacak molalar
güzün tozlu sunağında
sarıya tutunacak vadiler


miş’li geçmiş bir türkü duyulacak
uzaklarda bir tren sesi
ılık bir ıhlamur kokusu, götürecek yazı
usul usul şebnem düşecek üstümüze
ben ellerinden tutacağım
yağmurlarıma saracağım seni

28 Ağustos 2020
Sıtkı Özkaya