Uyma sen kimseye, uyma be bacı.
Yeter artık kızma, bu dünya böyle.
Kim yerli bu dünyada, kim yabancı.
İnsanları süzme, bu dünya böyle.

Daha gencim diyen varsın söylesin.
Canı çeken gitsin, çalsın eğlesin.
İster masrafını ele bağlasın.
İçlerine sızma, bu dünya böyle.

Var mı bu ölümde ben yokum diyen.
Okunan ezanı durup dinleyen,
Malım, mülküm Dünya; deyip inleyen.
Hiç kimseden bezme, bu dünya böyle.

Razı ol, olana. Elden sana ne !
Biter mi insanda, çoktur bahane.
Ne alır en fazla, süslü bir hane.
Kimseleri üzme, bu dünya böyle.

Bir kulpu mu var ki tutup açsınlar.
Girince içine, ışık saçsınlar.
Terleyince kapı yok ki kaçsınlar.
Peşlerinde gezme, bu dünya böyle.

Daha deme bacım, ele söz deme.
Öte Dünya ateş, bitmez köz deme.
Dediklerim, daha yetmez az deme.
Sinirini bozma, bu dünya böyle.

Germe ha, yayını; fırlatma oku,
Dilini uzatır, fakiri, toku.
Anlar mı her nefis, bilir mi yoku.
Birisi’ ni ezme, bu dünya böyle.



zekeriya duman