ZÜLEYHA YAŞAYAN BİR ÖLÜDEN FARSIZDI ARTIK

Ne şan ne şöhret ne de görkemli bir yaşam umrunda değil di artık Züleyha’nın. Tek bir arzusu vardı Yusuf’uyla olmak. Yeme içmeden kesilmiş, gözleri görmeyen, yaşlı çökmüş bir kadındı. Fotifar ve ona annelik yapan büyük hizmetçisinin ölümünden sonra Yusuf olmasa yaşamaktan bile vaz geçecekti.
Yaptığı hatanın farkında idi. En çokta onu zındana attırdığına ve 10 yıl sonra gidip, onu kırbaçlattırdığına ağlıyordu. Saatlerce secdeye kapanıyor, Allaha dua ediyordu kendini affetmesi için. Onu yolda bastonuyla yürürken görenlerin çoğu tanıyamıyor, tanıyanlar da kendi kendini mahfettiğini söylüyordu. O duysa bile söylnenlere kulak asmıyordu. Onu yaşatan, onu ayakta tutan Yusuf’a olan aşkıydı.
Duadan arta kalan zamanlarda Lirini eline alır, hülyalara dalar gider di. Yusuf’una övgüler diziyordur kimbilir.

EFENDİM-15

Sen benim kaderim, alın yazımsın
Ben sevdayı sende, buldum efendim
Dilde yankılanan, hoş avazımsın
Seninle ağladım, güldüm efendim

Yusuf yazılmıştır, benim anlımda
Benim gönlüm hala, beyaz tenlimde
Senden başka erkek, yoktur gönlümde
Senden evvelini, sildim efendim

Hep senin sevdandır, başım da esen
Rabbim bir diyerek, sevdirmiştin sen
Senden başkasını, sevmiyorsam ben
Bu aşkı Rabbimden, bildim efendim

Vuslatı benimle, neden tatmadın
Haram deyip bana, adım atmadın
Sen beni bir defa, kabul etmedin
Kaç kez huzuruna, geldim efendim

Ne olur içim de, bu ateş sönsün
Yusuf gibi benim, sevenim olsun
Yaşama sevincim, umudum sensin
Senin için ben bir, eldim efendim

Gönül bu seviyor, insanlık hali
Var mıdır böyle bir aşkın emsali
Dalında kurumuş, yaprak misali
Her yöne savrulan, yeldim efendim

Lüzumsuz sevda bu ne yapmaz seven
Elbette can canan bir birin öven
Yok mu benden başka, dizini döven
Bitmez hasretinle, doldum efendim

Sadık DAĞDEVİREN
Aşık LÜZUMSUZ

NOT: DEVAM EDECEK-ARKASI YARIN