Önce gözlerimin beyazına çöktü kızıllık.
Sonra kursağımdan çakıl taşları tükürürcesine,
Ciğerlerimden dikişler sökülürcesine ağladım.
Güneşi aya, ışığı karanlığa dikti yalnızlık.

Tatlı bir rüzgarla kopan yaprağın hayal kırıklığı,
Yuvası bozulan bir kuşun mahzunluğu,
Gözlerini kapamış tamamlayamadan suya yolculuğunu,
Özlem ile ah çeken bir ceylanın parçalanmış vücudu oldum.

Seni düşünürken mürekkep geldi burnumdan,
Suya düşmüş bir metin gibi mürekkep kustum.
Suyun dibine çekilirken kanatlarına bakan bir martı,
Dağın zirvesinden eteklerine yuvarlanan bir kaya oldum.

Seni öyle seviyorum ki;
Bir tayın ilk ayaklandığı anı sevdiği gibi,
Rüzgarı göğüsleyip uçsuz bucaksız düzlüklerde taşıdığı gibi.
Seni öyle sevdim ki;
Çölde göç eden bir kavmin rastladığı kuyu gibi.
Kum fırtınalarının ortasında gülümseyerek gözlerine bakıp,
Boğulacağını bile bile,
uçuşan bütün kum tanelerine inat,
Gözlerin çok güzelmiş der gibi.