Dumanı tütüyordu sevdamızın,
küçük dokunuşlarından hissedebiliyordum.
Aşk, küllerinden doğuyordu ikimiz adına.
Sende hissediyordun, biliyorum.
Yüreklerimiz ne kadar yaralı olsa da,
birbirine yanıktı biliyorum.
Unuttuğumuz duygularımız açığa vuruyordu
artık.
İyi geliyorduk birbirimize.
Bu yüzden ellerimi uzatıyorum sana.
Bu sonsuzluk yolunda benimle
beraber yürümeye var mısın?
Yaralı kalbimi bırakıyorum avuçlarına,
İyileştirip, merhem olur musun?
Canıma can olur musun meleğim?
Olur musun?

Ve o gün devrildi.
Tuhaf duygularla açtık gözümüzü,
yeni bir güne.
İçimizde korku,
kalbimizde heyecan.
Ve sonra karma karışık duygularla
geçen kısa bir zaman.
Tuhaf bir duyguydu.
Çok düşündürücüydü biliyorum.
Sevdam başlamadan yeniliyordu.
Yenik düşüyordu sensizliğe.
Yokluğun,
soğukluğun,
ayazlarda buz kestiriyordu bedenimi.
Ellerim boş kalıyordu meleğim.
Gönlüm ise nahoş.
Koca bir yürek vardı bu bedende,
o da başı boş.
Eziliyordu sevgisinin altında.
Yapma.
Tut ellerimden bırakma.
Uzattım ellerimi sana.
Sakın bırakma meleğim.
Beni bırakma.

Dumanı tütüyordu sevdamızın,
içimizdeki bitmeyen umudun ışığında.
Hoyratlık,
meltem rüzgarları gibi esiyordu artık
güneşin battığı yerden.
Ne varsa önüne katarak
silip süpürüyordu.
Acı bir efkar içiriyordu,
içimdeki bitmek bilmeyen
senli arzularıma.

Kalbimdeki yerin asla tartışılmaz.
Asla.
Öyle çok seviyorum ki seni
tahmin bile edemezsin.
Ben hep seninle dost gibi dertleştim,
Baba gibi korudum,
Ve Adam gibi de sevmek istiyorum.
Bendeki seni asla bilemezsin.
Yaşamadan bilemezsin meleğim.
Yaşamadın bilemezsin.

Yazan : Recep Hamza