Taksi bir çıkmaz sokağın nihayetinde durdu..
Çok şükür, en azından adresi bulmuştu,
Her şey öyle başladı zaten.
Bu bir zaaf anıydı; belki de canavarın bugüne kadar hiç yaşamadığı anlar...


Yaratık çözülüyordu.
Yüzünden şiddet ve nefret akan yaratık,
"Onları da sen mi öldürdün?"
"Hayır..."


"O öldürdü..."
Adamın omuzları titremeye başlamıştı.
Canavarın ağlamasını yadırgadı.
Yoksa onun içinde de hâlâ insani bazı duygular mevcut muydu?


"Devam et," diye fısıldadı usulca.
"Bu betonun altında kimler yatıyor, biliyor musun?"
"Hayır"
"Annen ve baban."

Genellikle seni kemerle döverdi.
"Kimse duymasın diye bodruma indirir, saatlerce, annen kendinden geçinceye kadar vururdu."
Ben geçmişi tam hatırlayamıyorum.
Net hatırladığım tek şey,

Annemin ve babamın cesedi başında gülen bir ben.


Hakkari/30