yoklukta büyüdük biz
yoktu yol gösterenimiz
ama tüm yollar bizimdi
mırın kırın etmeden
bodoslama daldık hayata..
gökdelenlerimiz yoktu
ama bulutlarımız vardı şekilden şekile giren
bazende yıldızlarımız vardı gökyüzüne baktığımızda..
telefonda yoktu elimizde
kafamızı koyduğumuzda yastığa ..
ama hayallerimiz vardı gözlerimizde
dalana kadar rüyalara...
sanal oyunlarımızda yoktu
ama gazoz kapaklarımız vardı
kaybettiğimizde ilk hüzünleri tattıran
gözyaşı damlalarıyla hayatı anlamlandıran...
yokluk işte
fabrikasyon yapılan buzlu dondurmalar nerde
mecburduk sahlepli taze sütlü küçücük dükkanlarda yapılan dondurmalara..
lakin büyüdük zamanla
büyüdükçe değişti
çocuklukta kaldı masum yokluklar..
acımasızdı üstümüze çöken gerçek yokluklar.
önce güven yok oldu
peşinden saygı
ve sonuç..aşk ,dostluk , sevgi..

velhasıl kelam
sonunda
alıştık yeni yokluklarada..

nihayetinde
son deminde
artık korkuda yok
kızgınlıkda
bakınca yavaş yavaş bizi terkeden hayata...