Kanayan sesiyle durup öylece
Susmasını bekledi her şeyin
Masanın, kalemin, kağıdın ...
Niçin şiirdi bütün bu karanlık
İçini dağıtsa kim bilecekti
Kim toparlayacaktı sustuklarını
Üstelik onca yalnızlıkla
Kim sevecekti onu
Kim kalabalıklardan uzak olmak
Onu kucaklamak isteyecekti
Bir sigara yaktı
Uzun uzun baktı
Pencereden uzaklara
Işıkları kararmış tüm evlere
Tüm şehri görmek ister gibi
Hevesli ve umutsuz
Çocukluğunu düşündü
Kısacık ...
Geçiştirdi tüm kelimeleri
Cesareti ve gücü yoktu
Yakılmış mektuplar arasında
Anlaşılmaz sözler kadar
Kaybolmaya yüz tutmuştu sanki
Sergüzeşt bir el
Düşlerini bir kukla gibi
Esir ediyordu kendine
Sonu gelse keşke
Bütün bu hayatı çıkarsa üzerinden
Derin bir uykuya dalsa
Uyanmaksızın
O vakit ne çığlıkları duyardı
Ne de çaresizliğine kızardı
Yüreğine buruşturup attığı
Baharları
Dilini zindana çeviren
İnsanlara karşı sakladı
Uygun bir lisanı yoktu
Anlatmak istediklerinin
O ısrarla bakan
Bir çift gözdü sadece
Yaşam ile ölüm arasında
...
Göğsüne çektiği bütün hatıraları
Özgürlüğüne kavuştururcasına
Nefesledi sigarasını
Gece usulca aktı
Biraz uzak / biraz aksak...

Trabzon/2020