bir umudun arkasından koşuyorum
özgürlüğe koşar gibi
güneşi yakalamak istercesine
koşuyordum
saçlarını anımsatan
bir serçe çığlığına çarpıyor kalbim
kalbim sende kalıyordu o vakit
senin odanda
senin yatağında
senin nefes aldığın dünyanda kalıyordu
ve sonsuzluk özlemiyle vuruluyordum
gözlerinin ışığına tutulduğum bir akşam
ve sesinin tınısına
bir ırmağı anımsatan sesinde kalıyordu kalbim

yaşamak kadar güzel bakıyordu gözlerin
o an ölmek arzusu kaplıyordu içimi
kara bir bulutun
gökyüzünü kapladığı gibi
sonra yağmurların sesine sarılıyordum
anne hasretiyle yanan
bir sevinç çığlığına yakalanır gibi

sen kaybolurken gecenin sessizliğinde
ben şakaklarımdaki gözyaşlarımda seni arıyordum
kalbimdeki sızı da
aklımdaki sende
boğazıma takılan özleminde
geçmişle geleceği buluşturup
yarınlar için illegal bir özlem kuruyordum
bu gözyaşım senin özlemine olsun

ama yokluğun
yanımdan hiç uzaklaşmadı
ve sen kadar acımasız değildi
bazen kalbimin üstünde duruyordu
bazen ellerimden tutuyordu
bazende birlikte uyuyorduk
ama yokluğun
yanımdan hiç uzaklaşmadı
hep umuduma dert ortağı oldu
bu yaşantısız dünyada

yüreğimin yarınları karanlıkta kaldı yine
bilirim boyun eğmez yüreğim
ne aşka nede mutluluğa
nede yokluğuna
bedenim kilitli kafeslerde gezinirken
yüreğim özgürlük peşinden koşuyordu
bazen düşüyordu, yaralanıyordu, kanıyordu
bazen ölümle yaşam arasında kalıyordu
ama yasaklanmış bir özgürlük
kuşatılmış bir dil
hançerlenmiş bir umuda meydan okur gibiydi

yüreğimin senli umutları karanlıkta kaldı yine
esmer tenli bir yaşamdı bizimkisi
güneşi ilk doğuran sendin
ekmeği ilk pişiren
buğdayı ilk eken
eline ilk kına yakılan
ilk ağıt yakan
ilk vurulan
ilk ölen

yaşamak kadar güzel bakıyordu gözlerin
o an ölmek arzusu kaplıyordu içimi
ve idama çarptırılan bir mahkumun
idama giderken
attığı slogan kadar cesurca seviyordum seni
ve sonra yokluğuna sarıldım
çünkü, yokluğunda senin kadar güzel kokuyordu

İbrahim Dalkılıç.