Umutları tükenen yalnız ben değilmişim,
Benim gibi nicesi ihanetten çok yılmış,
Yaşlı bir çınar gibi yerlere eğilmişim,
Her şey gitmiş elimden, sadece adım kalmış.

Hep kuyumu kazdılar, getirmedim hiç dile,
Gözyaşımı gizledim, tenhada sile, sile,
Kime ne fayda sağlar benim çektiğim çile?
Kapımdan bekleyenler, itimadımı çalmış.

İşittiğim her bir söz, sanki zehirli oktu,
Yediğim darbelerin haddi hesabı yoktu,
Yardım eden olmadı, söz veren gayet çoktu,
Ağzımıza sürülen yalnız bir parmak balmış.

Dertleri desteledim, torbaya da sığmadı,
Hasret kaldım huzura, üstüme hiç yağmadı,
Güneş yakıp kavurdu, ufuktan da ağmadı,
Âcizane şu canım ne çok beddua almış.

Boşuna bir gayretle vefa arayıp durdum,
Şehirlerden ayrılıp, kendimi dağa vurdum,
Kötülük bitsin diye güzel hayaller kurdum,
Yorulanın dileği; bir at ile dört nalmış!

Gençliğimi yaktılar, canım nasıl dayansın?
Umutların içini boşaltanlar da yansın,
Benim halimi görüp, uyuyanlar uyansın,
Gerçeklerde kaçanlar, şimdi hayale dalmış.



Sabri Koca