Ruhundan ruh üfledin, c/ismine insan dedin
Tutuşan sıvı koydun, damarına kan dedin
Gönül çelen yar dedi, yanlış anladın sanki
Harami bezirgânı, al sana sultan dedin

Hiç de farkı olmadı, Arzu ile Kamberden
Adına sınav dedin, geçti yetmiş çemberden
Koru beni dedikçe, küstahtan ve “nan-kör”den
Uzak eyledin nanı, al sana şeytan dedin

Kazanmak kolay değil, kulluk denen davayı
Elmanın hükmü buysa, çoktan yedi ayvayı
Bir kalemde yolladın, Âdem ile Havva’yı
Memnun ettin cihanı, al sana kurban dedin

Demir attı düşlere, hayal peşinde gezdi
Doğruyu söyledikçe, onuncu köy de üzdü
Kafatasında beyni, yumruklarıyla ezdi
Gevredikçe imanı, al sana insan dedin

Züleyha’nın safkanı, uymadı ayarına
Bir yar sevdi gönlünce, yar oldu ağyarına
Suçu ne, günahı ne, mahkeme duvarına
Delibal kumandanı, al sana akran dedin

Celil ÇINKIR – DELİBAL