Ağzım dilim konuşmaz oldu
kendini lâl sanıyor
Kulaklarım kan irin
Duyduğunu inkar ediyor
Şimdi size birde gözlerimi anlatsam
Nasıl bir cenderece bilseniz
Sadece âmâ değil!
Gece gündüz tavukkarası rolünü oynuyor
Görüyorum, duyuyorum, biliyorum
Demiyor, küfeme yüklüyorum dertleri
Boş kalan yerlere tıkıyorum ölesiye
Kimse sahiplenmesin, vermemm
Nasılsa ben; en büyük enayi.
Aklım!
Aklım takılı kaldığı yerde hala
Mıh ile çakılı
Beynime zuhur eden anıları bohçalıyor
Sonra bir el, adı lehv i mahfuz’da yazılı
Beni yerle bir ediyor, afallıyorum,
Ordan oraya paçavra gibi fırlatıyor
Sadece susuyorum.
Istesem ihtilal çıkarırım, ama!
Hiç bir şeye yok mecalim
Yorgunum, üstelik çok yanlız
Birde
Merdümgiriz anlara bir hayli meyiliyim
Sebebi bende saklı, ehl-i dilde yeminleyim.
Diyorum!
Reva’ya reva yakışır
E be kadersizim
Bunca hezimet niye bu cana eziyet?...

Zülfü Canan