Mütemadiyen her gece ayakları onu
Gülistana götürüyordu

Gül kokuyordu her yer

Derinden derinden nefesini içine çekıyor
kokluyor

Ruh acıkırmış demek ki
Sanki ruhu doyuyor

Gülistana varıyordu
Yine
Aynı son
Her gece hüsrana gebe
Kanter içinde uyanıyordu

Gül ağacına uzanıyordu eli
Gül koklamak muradı

Ama elleri onun değildi sanki
Çekip koparmak için zorluyordu
Gül fidanını acımasızca sallıyordu

Sonunda dumura uğrayan beyni Hükmediyordu
Bir güç geliyordu
Devasa kerpeten ellerine
çekip çıkarıyordu gül ağacını yerinden

Az ötede bir tezek yığını
Kokusu iğrenç mi iğrenç
Güzel görünüyordu gözüne
İnsan dışkısı
Hayvan fışkısı
Götürüp dikiyordu tam orta yerine

Her gecenin sabahında
Kığı kokardı elleri

Aklı almıyordu nedir gördüğü bu ruyanın asıl nedeni

Tiksinir olmuştu kendi kendinden
Bir bilene sormalıydı
Utansada derinden derinden

Var muhahkkak bir ayıbı
Her gece niye bir insan aynı düş/e
düşer/ki

Sordu bir bilene
Dedi senin var bir meziyetin
ama örtüyorsun onu günahlarınla
Yok dedi
Ben sıradan bir insanım kendi halimde yaşarım

Vardır vardır iyi düşün

Bir kelam ediyorsundur mesela
Ama özlü sözlere değil
Küfre eğiyorsundur dilini

Resim yapma yeteneğin vardır
Güneşi değil de
Geceyi çiziyorsundur

Düşün bulacaksın
Bu ruyayı kendin yorumlayacaksın

Çok düşündü aylardır her gece niye bu gül ağacı
Niye bu fışkı gül ağacını kemire

Bir ses getirdi kendini
Kendine

Ezan okunuyordu

Yııllar yıllar önce Kur’ân öğrensin diye dedesi
Göndermişti hocaya

Bir gün karşısına alıp
Oğlum her gün değil
Her hafta
Her ay değil
Hiç olmazsa senede bir gün

Oku
Kur’ân-ı Kerîm’i
Anlayarak

Ve benide kat dualarına

Dememiş gibi
Tam yirmi sene geçmişti
Unutmuştu belki de
Oysa on yaşında zehir gibi öğrenmişti

Tüh yazık

Yazık etmişti O gül ağacına