Hep gidenlerindi kabahat…
Kalanlarda hep aynı hüzün,
Hep bu suçlayan surat….
Çünkü gidenler hatalıydı…
Yarından bihaberken,
Sonsuzluğa kurulan hayallere
Yaşanmışlara
Yaşanabileceklere
İhanet edip
Gitmişlerdi bir kere…

Gitmek için bir sebepleri yoktu…
Yada sebepler,
Kalanları hiç doyurmuyordu…

İşte gidiyorum bende…
Belki pişmanlıklarını
Benim kendimi bilmez çocukluklarımla doyuracaksın
Belki gözyaşlarını
Benim hatrımdan silinmiş mutluluğumla uğurlayacaksın
Belki de ben gittikçe
Sen kalacak
Ve sen benden ırak geçen her bir günde
Beni suçlayacak….

Ama güneş eski hatıraların üzerine doğadursun
Ben inadıma sarılıp gideceğim…
Şu hiç beğenmediğin inadıma…
Ve sonra,
İnadım artık kırılacak hale geldiğinde,
Senin fark ettiğin bir zayıflığım yetişecek imdadıma,
Yoldaş olup gururumla,
Yeniden yük olacağım yollara…

Gideceğim işte…
Sözleri anlamsız ifadelere boğmanın anlamı yok artık…
Yada sana umut taşkını mısralar yazmanın…
Bildiğin tüm gitmeler gibi,
Ardıma bakmadan,
Konuşmadan…
Sessiz ve büyük adımlarla…

Hiç gelmeyecekmiş gibi görünen,
Hep yarınlara itelediğimiz bozgun
Geldi çattı kapımızı işte…

Gideceğim…
Tüm hataları
Tüm günahları kabullenip
Senle yaşayamamaktansa
Sensiz öleceğim…

Selim Seven