.
Kömür başkentinin güzel ilçesi,
Ömre ömür katan diyar Çaycuma…
Gözler kamaştıran altın külçesi,
Hem de tam yirmi dört ayar Çaycuma…
.
Havasında kinler, öfkeler diner,
Ruhlara muhabbet duygusu siner...
Yüzünü çağlayan bir çaya döner,
Sırtını dağlara dayar Çaycuma…
.
Tan yeri ağarıp sabah olunca,
Şarkı söyler kuşlar kendi dilince...
Kara kış yorulup, bahar gelince,
Her yeri yeşile boyar Çaycuma…
.
Dalgalı, eğimli olsa da biraz,
Toprağı bolluğa etmez itiraz...
Hepsini saymaya sayfa, satır az,
Aleme bin lezzet yayar Çaycuma…
.
Serin ormanları, derin çayları...
Canlı bucakları, şirin köyleri...
Kendinde toplamış en hoş şeyleri,
Tarifte cennete uyar Çaycuma…
.
Hoşgörüye mekan, barışa zemin,
Yaşama şansı yok hüznün, matemin...
Göğünde Ay-yıldız huzurlu, emin,
Sanmam ki bu halden cayar Çaycuma…
.
Erişmiş olsa da, makul bir hale,
Onu bekler daha pek çok merhale...
Süslenince vadi firmalar ile,
Muhtacın ahını duyar Çaycuma…
.
Mutlu yarınlara atmış çengeli,
İstikamet doğru, gidiş dengeli...
Çağdaşlık yolunda birkaç engeli,
Atlamak için gün sayar Çaycuma…
.
Hakkın takdirince hazan erince,
Çalınca gurubun rengi turunca...
Vakit tamam olup, kalbim durunca,
Beni de bağrına koyar Çaycuma…
.
Veli BOSTANCI (Ankara, 2020)