ölüm terkediliştir
içimde süssüz patlayan ışık,
herkes yalnızlığında anlar bunu
yok oluşun mahcup sırrını.


tanrının upuzun gölgesidir ölüm
tünerken pencerene
adı günah olan cürmün ilk busesi.


ölüm bir uçuş biçimi
gayri meşru bir kuşun
gökyüzüne olan ihaneti
Ve sen beni kırdığından beri
tanımıyorum şimdi merhamet denen
çiçeği ektiğin tarumar cennetini!


ben seni her dilde tanırım
vakitli - vakitsiz
bir yanım hevesli gülüşler
sen yanım kül tadı süpürüşler...


henüz gitmediğim
elbet gideceğim yersin
- kötü bir yer olsa gider miydi anneler -
oysa yaşattın günahlarımı
daha tazeyken tövbemin kırkı
boşuna durma gözlerimde
içimin odalarına rotalı
intiharlar var bende!


senden öte tek kelimem yok
seyir defterimde
yeni limanlarım benden aldıklarından bi-haber
yaklaş ve al yansımanı
her yenilgime eşdeğer
söyle neyimsin
elimde değilse endamsız suretin.


nedir yeminindeki ısrar
saçlarıma yapışmışken avuç kokun
Ve ben öyle küçüğüm ki
bu yıl kaçıncı aynı yaşıma bastım


hatırla
açık bir pencere önünde
sabah bir kuğuydum
budandı taraçam
beyazından rehin tutuldu zemheriye kumrum
seni çıkardığım göğümden
uzun sürmedi açıklığı
secdeme kapattığın penceren
en ince yerinden kırıldı
hüznünle çizdiğim mabedim.


büyümediğimden beri söylüyorum
konuşmayan oyuncağında
sebep arayan biriyim,
terk eden her suratı sürdüm kendime
kalbimde oyun sesleri hüngür hüngür
bir ayağım
kendimi bıraktığım falezinde
bir elim
kapatma diye yalvardığım pencerende
artık her şey kırılabilir/ ruhum bile!


aldıkça acıtan / Can
konuştukça susan / Dil
azaldıkça çoğalan / Doğum
benim!
Can’ı geç, Dil’e gel
sana doğumların çığlığını bırakıyorum!


Ölüm,
her insanda bir dipnot bırakır,
bilinçaltı yara
deri,
dövmelerle ne kadar farklı resmedilse de!


de ki
esirgeyen
bağışlayana
türünü bilmediği/m bir acı bıraktı!