Birbirine açılan koridor ve duvarlar,
Bakınca bir çemberi andırır bu labirent.
Koridorda sayısız köşeler ve kenarlar,
Her köşeyi bir çıkış sandırır bu labirent.

Girişinde rastlanır görkemlidir mahyası,
Karmaşık odacıklar birbirinin kopyası,
Ustalıkla işlenmiş nakış nakış oyası,
Rengârenk büyüsüyle kandırır bu labirent.

Sağlı sollu belirir yürüdükçe aynalar,
Her birinin aksinde başka başka manalar,
Dört köşe çerçevede sır gibi istisnalar,
Esrarın kuytusuna indirir bu labirent.

Kimi yerde karşılar çehresi farklı yüzler,
Kiminde ağlamaklı kiminde gülen gözler,
Yoruyor seyyahını çıktıkça yeni izler,
Ayık iken başını döndürür bu labirent.

Fecre dair umutlar aralar bazen sisi,
Duyarsın ötelerden buğulu gerçek sesi,
Zamanın kıskacında tükenir de nefesi,
Yelkovanı, akrebi dondurur bu labirent.

Bir duvarın ardında cılızlaşır kandilin,
Kapatır pervazını uzuyorken menzilin,
Üç nefeslik çalgıdır sûrunda İsrafil’in,
Gün gelir ışıkları söndürür bu labirent.

İsa KOCAGÜL