.
Gerçeği görmeye yok niyetimiz,
Kardaki karayı göremiyoruz...
Dogmada körelmiş görme yetimiz,
Serdeki yarayı göremiyoruz...
.
Nutukta zenginiz, bilimde fakir,
Tuhaf bize çağdaş düşünce, fikir...
Hür aklı, vicdanı kararttıkça kir,
Değişen küreyi göremiyoruz...
.
Kutsadıkça eski müktesebatı,
Küçülür gün be gün beynin ebatı...
O kadar ileri gitti ki Batı...
Açılan arayı göremiyoruz...
.
Her şeyi kafirden hazır aldıkça,
Gelecek kuşaktan refah çaldıkça...
Hamaset düşkünü kibre daldıkça,
Eriyen lirayı göremiyoruz...
.
Seviyoruz dili yalan dolanı,
Övüyoruz malı talan olanı...
Bizim sayemizde bizi yolanı,
Günahkar parayı göremiyoruz...
.
Uyarsan ne fayda gözü yumanı,
Canını yakandan yardım umanı...
Görsek de ülkeden çıkan dumanı,
Çakmağı, çırayı göremiyoruz...
.
Çoğu ömür sanki nadas arazi,
Doğuştan kurağın, “lütfüne” razı...
Kırık akıl-izan denen terazi,
Kazancı, fireyi göremiyoruz...
.
Taparız adeta canlı bir puta,
Umutlar bağlarız beze, çaputa...
Ölmeden yatarız kuru tabuta,
Kendimiz sureyi göremiyoruz...
.
Haz verdikçe kula kulluk “erdemi”,
Cennet eden biziz zulme her demi...
Bilmem, aciz şükür göze perde mi,
Sultanı, sarayı göremiyoruz...
.
Veli BOSTANCI (Ankara, 2020)