Yaylanın yolunda gördüğüm zaman,
O tatlı bakışa kanan ben oldum.
Sanki yakıp geçti bir sıcak duman,
Ateşten kavrulup, yanan ben oldum.

Güneşin altında yanmıştı teni,
Sesi çok berraktı, mest etti beni,
Divane eyledin, ah seni, seni,
Aşkın iksirini sunan ben oldum.

Ara sıra geldi çeşme başına,
Böğrünü yasladı mermer taşına,
Ümitvar olmuşum boşu boşuna,
Soğuk duruşuyla donan ben oldum.

Fazla güvenmişim demek ki sana,
Gönül gözü ile bakmadın bana,
Şansım hiç gülmedi sevdadan yana,
Bir hayali gerçek sanan ben oldum.

Sabah, akşam çıkıp, baktım obana,
Dağlardan inmedim, döndüm çobana,
Göçünü yükleyip gitmiş yabana,
Zavallı yerine konan ben oldum.

Yıllarca bekledim, dönmedi geri,
Ömür geçti amma; dolmadı yeri,
Baka, baka söndü gözümün feri,
İsmini daima anan ben oldum.


Sabri Koca



Dostlar ne demiş:

Görünce hüzünlü ağladım biraz
Gönül muradı der; duymadı Kiraz
Beklemezdim daha olanda araz
Günahın dışında inan ben oldum. ..............Ahmet Kara