Dünya dediğin ne ki, evreni saran kalın bir çember
Denizin kıyısını döven koca bir dalga
Güvertesinde İstanbul’u taşıyan koca bir vapur
Ve yaz gecelerinde dipsiz kuyuya düşen bir mehtap...

Sen öyle misin anne, sen dünya değilsin
Sana sarılabiliyor, dokunabiliyor olmak
Bir orman kadar çoğalmaktır, baharda yeşermektir
Kanat çırpmaktır özgürlüğe, barışa koşmaktır
Şiir olmaktır mısralara, şarkı olmaktır dillere
Sen beni kucaklıyorsun, ben seni koklayabiliyorum
Ben senin kalbinin sıcağında rüyalar görebiliyorum
Senin ellerin gül kokuyor dikeni gülden gül
Senin ruhunda ben açıyorum rengarenk
Benim dünyamda sen dolaşıyorsun ay-yıldız
Sen, göğün mavisinden çaldığım sıcaklıksın,güneşsin
Sen benim için en büyük şanssın anne...

Dünya dediğin ne ki, boşluğa asılmış bir salıncak
Benden aldığını sana, senden çaldığını bana veren
Kendisi gülmek için beni ağlatan, kalbimi kıran
Çok kızarsa da canımı acıtıp yaralayan, kanatan
Aç bırakıp cezalandıran, beni dinlemek yerine
Kendini dinleten koca bir yalan anne...

Sen öyle misin anne
Bazen kuşlar seni korkutur, bazen sen kuşlardan korkarsın
Soğukta terler, sıcakta üşürsün
Bazen gülmek , bazen ağlamak yakışır yüzüne
Bazen karanlık ışığın olur, bazen sevgin
Büyür de büyür aydınlık, kocaman olur gözlerinde evren
Bazen yaşamayı ölmek sayarsın, bazen ölümü gerçek hayat
Ama sen hep beni düşünürsün, kalbinde beni taşırsın
Ben açken, sen tok yatmazsın anne
Sen kendine kızar, kendine küsersin de
Sen bana kızmaz, bana küsmezsin çünkü sen annelerin annesisin
Kutsalsın, cennet ayaklarının altında, anavatansın sen anne
Ben senin hakkını ödeyebilir miyim ölsem de kucağında...

Ve ben, senin düşlerinde hiç büyümeyen çocuk
Hep öyle kalayım aklında, üşümesin yüreğim anne
Sen hiç gitme, sen hep benim cennetimde kal
Gidersen yıldızlar göğe küser, ay toprağa düşer
Ben öksüz, ben yetim kalırım, dünya beni döver
Göçmen kuşlardan sayar, kanadımı kırar, uçamam
Kovar beni vatanımdan anne, beni vatansız bırakma...

"Anneler Günü"n kutlu olsun canım annem...

10 Mayıs 2020
Rukiye Çelik