Cennet bahçemin papatyası,
Hayatımın ilk şiiri,
Anneme yazdığım bir mektuptur bu.

Sevgili anneciğim,
Bugün ilk defa ölüm bana soğuk geldi.
Buz gibiydi sanki o duvarlar.
Buz gibiydi kapalı kapılar.
Üşüdüm durdum.
İlk defa ölümden korktum.
Kaybetmekten korktum.
Yitirmekten korktum.
Ölümden korktum anne.
Üşüyorum.
Üşüyorum anneciğim.
Ya kayıp gidersen bir yıldızla.
Ya seni göremez isem bir daha.
Buz tuttu her yerim.
Kırılacak gibi oluyorum anne.
Üşüyorum, çünkü sensizim.
Ben hiç sensiz kalmamıştım anne.
Bu çaresizliğimin, umutsuzluğun tesiri yok.
Sensiz kalırsam ne yapacağımı bilmiyorum.
Sen gidersen yapayalnız kalırım anne.
Küçük bir çocukken bir bahçede tanıdım seni.
Bahçenin adı cennetti.
İşte o cennet seni bana bahşetti.
Ben ki yokluğuna alışamam anne.
Ben ki kırılırım ilkbaharda bile.
Alışamam anne, tutunamam.
Sarılamam bir başkasına.
Hayatımın en kötü anlarından birini yaşıyorum.
Sana o kadar yakın olmama rağmen, seni görememenin hasretini çekiyorum.
Sana bir diyeceğim var anne.
Tıpkı senin gibi bir şiire vuruldum.
Görsen aynı sen.
Tek farkınız, farksızlığınız anne.
Ben sana yazdığım hiçbir şiiri ya da mektubu okuyamadım anne.
Ya sana yazdıklarımı okumadan gidersen;
İşte bunun verdiği acıyı çekiyorum gecenin elzem vakitlerinde.
Tam şu anda yüreğimde derin bir boşluk,
Yutkunamıyorum.
Ağlayarak yazdığım bu mektuba, gözyaşlarımı bırakıyorum anne.
Onlara baktıkça, beni hatırla.
Küçücük bir çocuk olarak;
Bil ki ben de seninle gelirim.
Nereye gidersen anne.

"Anne;
Ne olur hiç eksilme başımızdan."
Zarif Prens demiş...