varlığımın üstüne yüklenen bu kentten
asla uçaklar gitmedi
ben günleri sayıyorum durmadan
deniz kokan evimin odaları
yaklaşan küçük kayıklardan beni umut ediyor...


dünyanın yaşam treni kargaşa içinde
gün aşımı pencereden geçiyor haberler
kendini bilen virüs korku yayıyor
insan doğası korkuyla yüzleşmedikçe
yönünü saf sevgiye bırakmadığını biliyor...


iki yüzlülüğü meslek edinenler
hızını kaybetmiş koşuşturmadan
bir durun hayırdır diye tetikliyor
yüzümüzü zemzem suyla yıkadı
ailenin yuvanın kutsallığını hatırlattı
teklikten bizliğe dönüşe çağırıyor...


kuşlar uçuyor açıyor çiçekler
doğa kendine geliyor sessizliği kürekler
nesli tükenen hayvanlar dağlarda özgür
Umudum takılıyor ağacın dallarına
duydum yaprakların usulca konuştuğunu
yaraların köklerine kadar indiğini...


Bana sorgulama kalıyor bu olanlardan
Sahildeki evimin mavi renkli odaları bekliyor...

Feride
03-05-2020