İrfan mektebine, serip postumu,
İlim eleğinde, elenem dedim.
İhsanı kamilden, seçip dostumu,
İnsan kundağına, belenem dedim.

Onca mektep gezdim, ilim yoğudu,
Postu müderrisde, kılık çoğudu,
Sahte medreseden, içim soğudu,
Bari seyyah olup, dolanam dedim.

Seyri seyran ettim, doğa alemi,
Doğa yasasının, hâk’dı kalemi,
Kopartmadan koklar, böcek lalemi,
Bülbülün göz yaşı güle nem dedim.

Karlı dağlar çiçek, açmış arıya,
Al yeşil karışmış, morla sarıya,
Kurdun payı kuşla, yarı yarıya,
Ben ilmi doğadan, dilenem dedim.

Filler fesleğeni, eziyor ama,
Fesleğen kokusu, yaraya yama,
Aslan avlamıyor, hamile lama,
İrfanı hayvandan, alınam dedim. 

Dönüşüm yasası, adil dönüyor,
Canlı birbirine, yaşam sunuyor,
Onsekizbin alem, insan kınıyor,
Aklımı fikrime, salınam dedim.

Derya buharlaşıp, semaya ağar,
Bulutun gözyaşı, toprağa yağar,
Toprak da suyunu, tohuma sağar,
İbret almadıysam, ölünem dedim.

Canlı yaşamıyor, kendine tekil,
Hepsi birbirine, görevli vekil.
İnsan okumakmış, en büyük okul,
Niye bütün iken, bölünem dedim.

İnsan birbirine, ders olsa gerek,
Bazen çekiç bazen, örs olsa gerek,
Cahil de aydına, mars olsa gerek,
Yoksa insanlıktan, silinem dedim.

Düşündüm taşındım, kendi kendime,
İrfan olup dolsam, insan bendime,
Ders aldı Figani, ilim fendime,  
Kendime nasihat, bulunam dedim.

Erdem Gümüş ( Ozan Figani)
30.04.2020
İzmir